معرفی شهرستان بهار

بهار از شمال به کبودرآهنگ، از جنوب به شهرستان همدان، از باختر و جنوب باختری به استان کردستان و شهرستان اسدآباد، و از خاور به بخش نهاوند محدود می‌شود.

رودخانه‌های‌ فرجین و سیمین از مهم‌ترین رودخانه‌های منطقه است.

زبان اهالی بهار فارسی و ترکی است و دین آن‌ها اسلام و مذهب شان شیعه است. مرکز بخش سیمینه رود در مسیر راه آسفالت درجه یک اصلی همدان – لالجین قرار گرفته و از این طریق به طول ۸ کیلومتر به سمت جنوب خاوری تا شهر همدان و به طول ۵ کیلومتر به سمت شمال شرقی تا شهر لالجین فاصله دارد.

هم‌چنین یک راه اصلی به سمت باختر کشیده شده که بهار را به طول ۱۰ کیلومتر به صالح آباد و از آن‌جا به طول ۴۰ کیلومتر به مرکز شهرستان اسد آباد مرتبط می‌سازد.

وجه تسمیه و پیشینه تاریخی

گفته می‌شود وجه تسمیه بهار به خاطر اسکان ایل بهارلو در این منطقه است. بهار در گذشته مرکز حکمرانان کردستان و لرستانبوده و در کتب قدیم از آن به آبادی بسیار یاد شده است. هم چنین در یکی از اسنادی که در مورد شهر بهار باقی مانده از بهار به عنوان قلعه ای که در زمان سلیمان شاه حاکم کردستان ساخته شده است، یاد شده است. در اوایل قرن پنجم هجری سلجوقیان عراق پایتخت خود را شهر همدان قرار داده بودند و نام قلعه بهار مرغزار قراتکین بوده است.

خرابی‌های قلعه، در کوی قلعه شهر به نام دولت قلعه لی هنوز موجود است. بهار در طول تاریخ، چندین بار مورد هجوم واقع شده و اینک یکی از شهرستان‌های آباد استان همدان است.

دین و زبان مردم بهار

دین تمامی مردم شهربهار اسلام و اکثرقریب به اتفاق مردم شیعه مذهب می‌باشند. زبان مردم ترکی است در حالی که مردم شهر به زبان فارسی نیز سخن می‌گویند.

ویژگی‌های طبیعی شهرستان بهار

از ویژگی‌های طبیعی بهار می‌توان به تنوع آبرفتهای حاصلخیز که از فرسایش رسوبات سطحی ارتفاعات الوند به وجود آمده و نیز به نفوذ پذیری عمق خاک آن اشاره کرد. بهار به علت دارا بودن زمستان‌ها و یخبندان‌های طولانی از مناطق سردسیر کشور محسوب می‌شود. تابستان هایش معتدل و گرمترین ماههای سال آن ، تیر و مرداد با حداکثر گرمای ۶/۳۹ درجه سانتیگراد و سردترین ماهها دی و بهمن با حداقل درجه حرارت ۳۳- سانتیگراد می‌باشد.

میانگین بارش سالانه در حدود ۳۱۵ میلی متر و حداقل بارش سال در اواخر خرداد و حداکثر آن در فروردین ماه به ثبت رسیده است. این شهر به دلیل اختلاف ارتفاع بین بهار و ارتفاعات الوند، منطقه ای بادخیز است.

پوشش گیاهی و جانوری منطقه

نوع خاک منطقه‌ی بهار از رسوبات آبرفتی حاصل از هوازدگی و فرسایش ماسه سنگها , گرانیت ,سنگ‌های آهکی و….انباشته می‌باشد , پوشش گیاهی منطقه نیز تحت تاثیر این ویژگی‌ها متنوع بوده عمده‌ترین آنها عبارتند از بورمه دران , اقاقیا , علف پشمکی , شیرین بیان , سلمان تره , گل گاو زبان , گل ختمی , بلاغ اوتی , پشیک جرماغی , قیاق , نیلوفر وحشی (لولوا) , ریواس , علف هفت بند , دوه قارنی و….. می‌باشد.

پوشش جانوری

این منطقه هم اگر چه در طول ادوار تاریخ با شکار بی رویه تغییر پوشش گیاهی توسط انسان و سایر عوامل طبیعی و…دستخوش دگرگونی و تغییر شده لیکن از لحاظ پوشش گیاهی و منطقه کوهستانی زیستگاه مناسبی برای حیوانات وحشی به شمار می‌رود. مناطق دشتی بهار دارای گونه‌های حیوانی متنوع و خاص خود می‌باشد و به طور کلی گونه‌های متنوع جانوری بهار عبارتند از : گراز, بز کوهی. جوجه تیغی. خرگوش. گرگ. شغال زرد . روباه . خفاش . موش صحرایی . سنجاب . بلدرچین . دارکوب . باقرقره . بلبل هفت رنگ . عقاب . کبک . شانه به سر. زاغ . کبوتر چاهی . لک لک . کلاغ سیاه . مارآتشی . مار پلنگی . ترک مار . افعی تکال . مارمولک . لاک پشت . خرچنگ و حشراتی نظیر ملخ . هزار پا . انواع پروانه‌ها . کرم خاکی . سوسکها . پشه‌ها . مورچه‌ها و انواع سن وشته‌ها

لالجین

لالِجینْ (لاله‌جینْ) یکی از شهرهای شمالی استان همدان است که در بخش لالجین شهرستان بهار واقع شده‌است. برپایهٔ سرشماری سال ۱۳۸۵ خورشیدی، لالجین جمعیتی بالغ بر ۱۴٬۷۲۴ نفر را در خود جای داده و به عنوان دومین شهر شهرستان بهار شناخته می‌شود. لالجین در ادبیات گفتاری مردم استان همدان اغلب به‌صورت «لَلین» و «لالون» تلفظ می‌شود . لالجین در ۵ کیلومتری بهار و ۱۵کیلومتری همدان قرار گرفته ‌است.

هنر صنایع دستی و سفال گری مردمان این خطه، سابقه ای چند هزار ساله دارد و حتی گفته شده که چنگیز خان مغول را در حیرت هنر سفال گری لالجینی ها قرار داد و دستور دارد که از هنرمندان لالجینی، هنر سفال گری آموخته شود.

هنر مینا کاری لالجینی ها هم شهره خاص و عام است

شهر کوچک لالجین با ۱۵ هزار نفر جمعیت و داشتن ۸۵۰ کارگاه سفالگری و ۲۵۰ فروشگاه عرضه محصولات سفال، بیش از ۲۰ درصد صادرات استان همدان را به خود اختصاص داده است..